Lorath

Wolne Miasto Lorath zbudowano na zachodnim końcu największej z archipelagu nizinnych, skalistych wysp na Morzu Dreszczy na północ od Essos, nieopodal wylotu Zatoki Lorathijskiej. W skład jego domeny wchodzą trzy główne wyspy archipelagu, około dwudziestu mniejszych wysepek oraz skał, a także gęsto zalesiony półwysep położony na południe od wysp. Lorath jest najmniejszym, najbiedniejszym i najmniej ludnym z Dziewięciu Wolnych Miast. Położenie z dala od szlaków handlowych uczyniło je najbardziej izolowaną z "córek dawnej Valyrii". Najważniejszymi towarami eksportowymi Lorath są solone dorsze, kły morsów, focze futra i wielorybi olej. Lorathiczycy rzadko opuszczają swoje wyspy, a jeszcze rzadziej trafiają do Westeros. Wolą handlować z najbliższymi sąsiadami - Norvos, Braavos i Ib. W starożytnych czasach wyspy były domem tajemniczej rasy znanej jako budowniczowie labiryntów, która zniknęła na długo przed świtem prawdziwej historii, pozostawiając po sobie tylko kości i same labirynty. W następnych stuleciach na wyspach osiedlili się mali, ciemnoskórzy, kudłaci ludzie, spokrewnieni z mieszkańcami Ib. Ich z kolei zastąpili Andalowie, którzy przybywali z Andalos na brzegi Zatoki Lorathijskiej. Andalowie zalali wyspy, wyrzynając włochatych mężczyzn w imię swojego boga o siedmiu twarzach i biorąc w niewolę kobiety oraz dzieci. Pod władaniem Andalów, Lorath wywołało wojnę z innym Wolnym Miastem - Norvos. Norvoshijczycy poprosili o interwencję Valyrian, którzy przyszli z pomocą. Smoczy lordowie wraz z setką swoich smoków ukarali Andalów oblegających Lorath, przynosząc im ogień i krew. Sam Lorath również dosięgnął smoczy ogień. Nie ocalał żaden mężczyzna, kobieta ani dziecko. Po Wypaleniu Lorath przez z górą stulecie wyspy pozostawały niezamieszkane do czasu, gdy przybyli tam religijni dysydenci, którzy opuścili Valyrię. Byli oni czcicielami Boasha - Ślepego Boga. Dominowali oni nad wyspami przez trzy czwarte stulecia, ale z upływem lat, ludzie z Ib, Andalos i innych, bardziej niezwykłych krain zaczęli przepływać przez zatokę i osiedlać się w Lorath. Wkrótce wyspy stały się azylem dla wyzwoleńców i zbiegłych niewolników z Valyrii. Nowi Lorathijczycy z początku podporządkowali się czcicielom Boasha, którzy przybyli tu przed nimi, i przez wiele lat wyspami nadal władali kapłani Ślepego Boga. Z upływem czasu jednak przybysze byli coraz liczniejsi, a liczba wyznawców spadała. Kult tracił wpływy, aż w końcu rybacy, rolnicy oraz inni prostaczkowie zbuntowali się przeciwko kapłanom i zrzucili okowy Boasha. Akolitów Ślepego Boga wyrżnięto, poza garstką tych, którzy schronili się w wielkim świątynnym labiryncie na Lorassyon. Po upadku ślepych kapłanów Lorath stało się włościami na valyriańską modłę. Oficjalnie Lorath włada rada złożona z trzech książąt - Księcia Żniw, Rybaka oraz Ulic. Wybrany książę piastuje to stanowisko dożywotnio. Ich tytuły jednak mają jedynie ceremonialne znaczenie. Prawdziwą władze sprawuje rada magistrów, złożona ze szlachciców, kapłanów i kupców.