Nie znam ani jednej osoby, która nie kojarzyłaby nazwy Monopoly. Mimo 82 lat na karku oraz trwającego renesansu gier planszowych, to właśnie ten tytuł pozostaje najpopularniejszy, sprzedając się w milionach egzemplarzy. Oczywiście nie mowa tutaj o jednej edycji, bowiem co jakiś czas wypuszczane są nowe wersje gry bazujące na różnych franczyzach. Nic zatem dziwnego, że pojawiła się także edycja nawiązująca do Gry o tron.

Na początek zajmijmy się wykonaniem. W eleganckim czarnym pudełku z wypraską, doskonale mieszczącą całą jego zawartość, znajdziemy następujące elementy:

• planszę o wymiarach 50×50 cm, na której ulice, miasta oraz inne lokacje znane z naszego świata zostały zastąpione przez te powiązane z uniwersum Gry o tron: zamiast tradycyjnych nieruchomości mamy różne miasta i zamki z Westeros i Essos, dworce zostały zastąpione przez domy najważniejszych rodów, zaś elektrownia i wodociągi stały się Czerwonymi Pustkowiami oraz Murem. Odnośnie planszy mam bardzo mieszane odczucia: z jednej strony należy pochwalić jej jakość i estetykę, która jednak zaburzona jest przez elementy zupełnie niepasujące do Gry o tron w postaci więzienia i parkingu – pól wyglądających identycznie jak w każdej wersji Monopoly. Wątpliwości może budzić też rozmieszczenie lokacji. Chociaż np. miasta Zatoki Niewolniczej znajdują się w jednej grupie, to w innej już można znaleźć lokacje tak odległe od siebie jak Fosa Cailin, Smocza Skała oraz Orle Gniazdo. Jednocześnie zdaję sobie sprawę z tego, że wynika to z niezmienionej mechaniki rozgrywki oraz ograniczeń licencyjnych;

• 6 starannie wykonanych metalowych pionków przedstawiających białego wędrowca, smocze jajo, wilkora, Trójoką Wronę, koronę oraz Żelazny Tron. Chociaż stanowią najładniejsze elementy całej gry, z perspektywy fana uniwersum nieco ubolewam nad tym, iż nie kierujemy poczynaniami konkretnego rodu;

• 28 Kart Nieruchomości, których nabywanie jest jedną z najważniejszych elementów mechaniki w grze;
• po 16 kart Valar Morghulis i Żelaznego Tronu pełniących rolę kart Szansy i Kasy Społecznej, które wypadają dość klimatycznie za sprawą znajdujących się na nich opisów;

• 32 żetony* Wiosek oraz 12 żetonów Twierdz zastępujących Domy i Hotele, będące w rzeczywistości plastikowymi figurkami;

• pieniądze zwane tutaj Złotymi Smokami o nominałach 1, 5, 10, 20, 50, 100, 500. Mimo nazwy na każdym nominale znajduje się herb innego rodu. Niestety, banknoty wydrukowane zostały na kiepskiej jakości papierze;
• 2 proste kostki sześciościenne;
• bardzo dobrze wyjaśniającą wszystkie zasady instrukcję.

Ogólnie rzecz ujmując, wydanie można uznać za zadowalające. Wprawdzie jakość niektórych elementów pozostawia wiele do życzenia (wspomniane wcześniej elementy na planszy i banknoty, nieklimatyczna instrukcja oraz kostki), lecz pozostałe wynagradzają to z nawiązką.

Pod względem mechanicznym nie dokonano żadnych zmian względem oryginału. Dalej głównym celem każdego gracza jest doprowadzenie pozostałych do bankrutctwa przy jednoczesnym utrzymaniu własnych finansów. W trakcie swojej tury poruszają się po planszy zgodnie z wyrzuconą liczbą oczek i w zależności od pola, na którym się znajdują, mogą:

• kupić nieruchomość, aby pobierać komorne od pozostałych, którzy na nią trafią,
• budować na niej Wioski i Twierdze,
• pobrać kartę Valar Morghulis/Żelaznego Tronu.

Do tego oczywiście dochodzi ryzyko trafienia do więzienia oraz konieczność zastawiania nieruchomości pod hipotekę w wypadku braku pieniędzy.

Wyraźnie trzeba zaznaczyć, że ten typ rozgrywki nie każdemu przypadnie do gustu – zwłaszcza w czasach, gdy pojawiają się coraz wymyślniejsze pozycje. Niektórych może odstraszyć duża losowość oraz długość gry z wkradającą się czasami monotonią. Tak też było z większością graczy, z którymi miałem okazję zagrać. Z moich obserwacji wynika jednak, że wielu osobom nie przeszkadzają powyższe wady i wciąż potrafią się świetnie bawić.

Jeśli zatem lubicie Grę o tron oraz Monopoly, jest to tytuł przede wszystkim dla Was. Fani serialu dopiero zaczynający przygodę z grami planszowymi także mogą się dobrze przy niej bawić. Z kolei puryści książkowo-serialowi oraz wyjadacze planszówek mogą spokojnie pozostać przy bardziej zaawansowanych pozycjach.